کجای دنیا نشستم؟! بلندای گلدسته های فیروزه‌ای و طلایی گواه بودنم را در حرم می‌دهد. همه‌جا هست، روی آینه‌ها، شیشه مغازه‌ها، خانه‌ها و... باز می‌تابد و قد علم می‌کند در دیده‌ها. آنقدر این بودن در دیده‌ها عادی شده که نبودنش را نمی‌توان تصور کرد. هست و رنگ می‌دهد به تمام شهر. برخی سازه‌ها چیزی فراتر از مصالح ساختمانی‌اند، چیزی بیشتر از آجر و سیمان. یک سازه می‌تواند نماد شهر و تجلی روح مردم آن باشد. گلدسته‌های فیروزه‌ای حرم امام رضا‌(ع) دقیقا همان چیزی است که باید باشد، همان بازآفرینی که هر جای دنیا که باشی تو را به حال و هوای حرم می‌کشاند. در مجموعه قدیمی آستان قدس دو گلدسته وجود دارد، یکی از آنها نزدیک گنبد و دیگری مقابل آن بالای ایوان عباسی در شمال صحن قدیمی قرار دارد. ‌گلدسته‌ها نزدیک گنبد به احتمال نزدیک به یقین با گنبد همزمان توسط سلطان سنجر سلجوقی ساخته شده و از آثار قرن ششم است. با این که فاصله دو گلدسته زیاد است ولی کسانی که از طرف جنوب به طرف حرم می‌روند تصور می‌کنند که گنبد بین این دو مناره قرار گرفته است. معلوم نیست بانی گلدسته دوم و معمار آن منظور خاصی داشته و خواسته که چنین باشد یا اینکه طبیعت کار اینگونه درآمده است. گلدسته نزدیک گنبد در زمان شاه طهماسب اول صفوی طلا شده و بعدها نادرشاه افشار آن را تجدید طلا کرده است. بلندی این مناره از کف صحن تا انتها 4/5 متر و دور خارج آن 13 متر است. طرف پائین مناره از سطح بام با آجر و بعد از آن کاشی شده و از بالای کاشی‌ها تا انتها با خشت‌های مطلا پوشیده شده است. دومین گلدسته، روی ایوان عباسی در شمال صحن انقلاب است که از آثار عهد نادری به شمار می‌رود نیز از جهت ارتفاع و طلاکاری قسمت بالا و کاشی و آجر طرف پائین، مانند گلدسته نزدیک گنبد است. تعداد کل گلدسته‌های حرم با احتساب گلدسته‌های مسجد گوهرشاد به ۱۲ تا می‌رسد.